bir bakışla

bir bakışla 10 yıl geriye gidebilirdi insan. konuşmasız bir bakışta kitaplar bitirilebilir ve baş ucuna koyulabilirdi. eskimiş o raftan seçilen bir kitapla insan çift şeritli bir hayatta hız limitini aşabilirdi esasında. ve bazen senin ve benim gibi insanlar bu tip yolculuklara bavulsuz çıkarlardı. sanki dönmeyecekmiş gibi adeta. saniyeler sonra o kirli kültablasının yanında buluverirlerdi tabii kendilerini. annemin masalları gibi bir arpa boyu bile yol alamazlardı seneler geçse bile. buna zaman makinesi çalışmıyor diyebiliriz yahut stabil yaşam. kendimi bıçaktan damlayan reçel gibi hissediyorum. düşemeyen o damla gibi... ağır çekimle bıçağın o keskinliğine geri sünen taraf hani..