En uzun yolu yürüyoruz şimdi, senin evine doğru. Oysa bana yakın diye tutmuştuk. İroniyi sevmediğimi farkediyorum işte şu yaşlarda. Olgunlaştığımızı düşünüp ağır ağır çürüyoruz zamanla. Buna yaşlanmak diyoruz. Hep bütünlemeye kaldığımız zaman muharebesi...
Dedim ya o günü unutamam. Ne yapacağımızı kestiremedik önce. Ayrılma tecrübesi yok işte. O derece çaylağız. Sen gitsen mi kalsan mı bilemedin. Ben nasıl döneceğimi mi düşünsem, nasıl kalacağımı mı. Orda dursa kalbim. Orda başlasam hep hikayeme. Orda yaşlansam, belki sen de olurdun hem orda? Seni bana getiren 2 sandalye olsa, yine batmakta ama tekrar doğacağından emin olduğumuz bir güneş de olsa orda. Sahilde olsa, en önemlisi sahile dönük de olsa sandalyeler. Bunun yerine acemilikler ve tek tek uzaklaşan adımlar. Birden durduk sonra hatırlarsan. Sen duraksadın ben sarıldım. İroniyi sevmeye başladım. Birine son kez sarılmayı anlayabilirdim, bir filmde görsem belki ağlardım da... Ama sana son kez sarıldığımı bilmek...Sen sonra kokumu içine çektin. Ruhum uzaklaşarak kayboldu karanlıkta. Ve o dönüş hiç bitmedi seni orda bıraktıktan sonra. Şimdi bile ne zaman geçsem ağlamaklı olurum o sokaktan.
Bunları sana hep anlatmak istedim. Belki dinlerdin de, dinlemedin. Ya hep konuya girmeye çalıştık ya da hep savunduğum gibi kendimize acımayacak kadar gururluyduk. Her şeyden önce çocuktuk. Beni dinlemek istemediğini bilmek o yolu hergün tekrar tekrar geçmek gibi. Ama anlatacağım ne varsa anlatacağım aklımda. Çünkü sen "unutma" demiştin. "unutma beni"... O konuşmadan bunun tek taraflı bir anlaşma olduğunu çıkaramamıştım esasen. İçimde bir yerlerde buna karşı çıkabiliyorum ama hala.
Ekim aylarında çekilmez bir şehirdeyim. Seni ilk gördüğümde oradaydın biraz çelimsiz, biraz konuşmayan. Normalde de pek konuşmazdın zaten. Ama benim yanımda çözülürdü dilin. Bunu severdim ben. Belki de bu yüzden kimseye kulak asmadım. Hep sessizliğinden şikayet ederlerdi. Ben bilirdim ama ne kadar da canlı olduğunu ve kendimi özel hissederdim. Ama hep hırçın bir tarafının olduğunu da düşünmüşümdür. Kontrol edilemeyen yanların, seni sen yapan. En önemlisi beni hep sevdiğini bilirdim. Uzatmayayım, bir aralık akşamında sende buldum kendimi. Tutku kalp çarpıntısından sonra gelir. Nasıl ki yıldırımın önce sesi duyulur, işte öyle... O zaman da beni dinlememenden korktum. Ve yazdım. Yazdım, aklıma o an ne gelirse. Buğulu bir kütüphane camından bakmayla başladı bu hikaye. Seni izlerdim sadece o zamanlar. Yürüyüşün, gülüşün. Hemen utanırdın bir de sen. Çayda içerdik eski koltuklar da. Bazen beni hiç sevmeyeceksin de daha çok yazıcam diye korkuyla dolardı içim. Bir gün beni sevdin. 2 sandalye de sahili izliyen 2 adam dı benim başaramadığımı sana gösteren ve ben hep bunun ilahi bir şey olduğunu düşünmüşümdür. Bunu bana anlatan mesajını betimleyebilmem için kalp krizi geçiren bir adamdan tüyolar almam lazım galiba.
Bisikleti severdin sen. Azcık da çakaldın. İyi bisikleti hep kendine alırdın. Çakallıklarını da severdim ben senin. Bedavası olan cornettolar için yorduğun bakkalları da severdim. Pazarlık yapıp almadığın kıyafetleri, masraf olmasın diye beni kaçırdığın o kafeleri de... (Bünyanlı) Bir şehri dudak dudağa izlemek gibi sephida fotoğraflarda, bisikletteyken rüzgarı hissetmek.
Ankara'da soğuktan donmuş bir burun hatırlıyorum. Babasının kırılmış burnunu suçlayan bir çocuk tanıyorum, kendi burnunu beğenmeyerek. Omzuna yanağından damlamış çikolatayı anımsıyorum. Bütün bunları senin yitip giden uçurtman gibi değil, onu hala uçuyoruşçasına hatırlıyorum.
Sarhoş bir kız hatırlıyorum eskişehirde. Kayalıklarda bacağıma yatmış. Aynı şehirde tren manzaralı bir oda hatırlıyorum. Tekilası pahalı bir bar 222 park. 16 liralık 2 öğrenci bileti Ankara'ya. Başkent bu boru mu? Astsubayların ordu evinin farklı olduğunu öğreniyorum bu yolculuk da, ayrıca. Garipsiyorum bunu. Koltuk numarası 13-14.
Saçlarıma maşa yaptırabileceğimi düşünüyorum yine sıkılırken büyük ihtimal. Senin altında zebra taytın. Sonra cüzdanında sakızdan çıkan aşk çıkartmalarını biriktiren bir kadın görüyorum. Yaşı şimdi olsa olsa 23-24... Buralarda gülümsüyoruz oldukça. Bu hikayede kavgalar, kötü karakterler çok tabii. Ama bunları her filmde defalarca anlattılar. Öyle bakma bana.
Bir de öğrendiğim en iyi yer oldu arkadaşım sağolsun. Güllük kavşağında taksicilik yapabilecek kadar iyiyim. Beyaz bir şey var üzerinde soda almaya çıkmışsın sözde. Ramazan'da bu yalan yüzünü güldürüyor senin. Tekrar kokunu içime çekiyorum. Bu sefer sen çaktırmadan yapıyorsun. Kollarımı tutuyosun, sıkıyosun. Yine acemice davranıyoruz, 2 soda kapıp eve koşuyorsun işte.
Anneni hatırlıyorum terminalde. Ben savaş veriyorum muavinle ama beni anlamıyor. Sen zaten sevmezsin yalnız yolculukları. O gün sana deri montun yakıştığını öğreniyoruz. Ben patik beğeniyorum bir mola da bünyanlı burda pahalı olur diyor ve bir daha hiç göremiyoruz o patikleri. Bir ara uyuyorum sonra. Zaten ben hep uyuyorum. Gözleri açılmadan uyanır bazen insan. Senin ellerin dudaklarımda geziyor. Bunu sana hiç söylemiyorum, uyuyormuş gibi yapmaya devam ediyorum. İçimden ağlamak geçiyor o an. Nasıl bu hale geldik diyorum. Birbirimize dokunmak için uyumamızı bekliyoruz. Sonra az sevinç doluyor klimayla beraber, o da hala seviyor diyorum. Bunu senden bir daha hiç duyamıyorum elbet... Artık kahin gibi yaşamam gerekiyor manalar yüklemek biraz şair gibi acı çekmek azcık insan gibi...
Dedim ya o yol çok uzun. Bitmiyor. Her adımda bir hikaye, biraz kavga, biraz muziplik. Bunları konuşmak istiyor insan. Hem insan merak ediyor. Azarlanmayı da özlüyor bazen. Ama keşke azarlamasan. Belki diyorum şimdi başka birini tutuyor o elleri. Ona da seviniyor insan mutluluk gibisi var mı? Ama o son sözlerin. İnsan en çok canı yandığında yakarmış başkasınınkini. Canı mı yandı diyorum çocukca, acaba yine problemleri mi var hani anlattıkları. İnsan bilmiyor, en çok da bilmezken üzülüyor zaten.
Dediğim gibi çocuklar öğrenimini almıştı o kadın bana "unutma" demişti. Bunu unutamıyorum. Süslü cümleleri severim ama bu yol ne kadar süslenebilir? Yalın anılarla, şüphesiz. O gün dediğim gibi. Bir gün geri dön.
eren akgül (kendi sesimle denemeler)
